Ontkenning van verslaving is heel menselijk. Men heeft moeite om zich te identificeren met het woord verslaving. Op het woord verslaving rust een stigma, dat hoort bij de junkies de zware alcoholisten of zwervers. Daarmee willen en kunnen ze zich niet identificeren. Dat zijn dié anderen, zij zijn ‘stevige drinkers’, ‘bourgondische drinkers’, maar niet ‘verslaafd’.
Ontkenning van verslaving
Verslaving maakt geen onderscheid: in je achtergrond, de buurt waar je vandaan komt, je opleiding of je beroep. Vuilnisman, advocaat, huisvrouw, student, schilder of dokter, iedereen kan erdoor gegrepen worden. Verslaving is grenzeloos.
Want als bourgondische drinker, ben je niet verslaafd toch? En toegeven dat je een probleem hebt is niet onze sterkte kant. In ontkennen zijn we veel beter. Er is heel veel moed voor nodig om te erkennen dat je een probleem hebt, laat staan dat je een verslavingsprobleem hebt. Mensen doen dat niet zo snel en blijven dus liever ontkennen, en doormodderen met hun verslavingsproblemen. Ze zullen bijvoorbeeld meedoen aan dry-januari, en hiermee bewijzen aan hun omgeving, dat ze helemaal geen probleem hebben. Wat ze een vrijbrief geeft om de overige 11 maanden, onbeperkt te drinken.
Ontken jij misschien je verslaving?
Lees ook:
Ontkenning van verslaving
Moeite met erkening van verslaving
Met het accepteren van het woord verslaving en durven toe te gegeven dat je verslaafd bent, kan je verder gaan. Het kostte mij veel moeite om te zeggen: ‘ik ben verslaafd’. Maar toen ik dat eenmaal had geaccepteerd, kon ik pas echt beginnen aan mijn herstel.
Als je blijft ontkennen dat je iets hebt, kan je er ook niet aan werken.
Nadat ik mij had overgegeven kon ik beginnen met winnen, het overwinnen van mijn verslaving. Ik ben verslaafd, ik heb iets, ik heb een ‘ziekte’ (net zoals een voedselallergie), zoals de één geen pinda’s eten moet eten, moet ik geen alcohol drinken. Want dat kan ik niet, en als ik het doe dan kom ik in de problemen.
Ik ben inmiddels 19 jaar nuchter of te wel clean en sober.
Ik kwam erachter dat het een rode draad in mijn leven was, waar aan ik al mijn problemen kon vastrijgen: geestelijke problemen, (auto) ongelukken, ontslagen worden, relatie die stuk gingen en ga zo maar door. Dus als ik drink krijg ik problemen, daarom moet ik niet drinken. En als ik niet drink kan ik al het andere doen wat het leven biedt, het drinken blokkeerde mij te leven.
De wereld wordt verdeeld in verslaafd en niet verslaafd en dat heel grijze gebied daartussen is een soort van No-Mans land. Dus degene die iedere dag twee glazen wijn drinkt; donderdag, vrijdag en zaterdag naar de kroeg gaan; alleen in het weekend drugs gebruiken, de Dry-januari kunnen doorstaan, die zijn volgens hun eigen zeggen niet verslaafd, maar drinken ‘gewoon’ veel of bourgondisch, en vinden dat één lijntje of één pilletje geen kwaad kan.
Je kan alleen aan je probleem werken als erkent dat je een probleem hebt. Zolang je ontkent, kan je er ook niks aan doen. Dus als je accepteert, dat je de strijd hebt verloren hebt van alcohol en of drugs, dan kan beginnen met winnen. Dan kan je beginnen met het gevecht aan te gaan met jezelf, zonder de hulp van de verdovende middelen en weer beginnen met echt leven.
Als je verslaafd bent geraakt, heb je gewoon pech. Dan ben je niet zwak, dat betekent niet dat je geen ruggengraat hebt. Dan ben je gewoon de Sjaak. Waar je wel verantwoordelijk voor bent, is dat je er wat aan gaat doen. En daar heb je moed en hulp bij nodig.
Ontkenning van verslaving.
“Verslaving” als stigma.
Het woord ‘verslaving’ roept vaak negatieve associaties op en kan voor velen een beladen term zijn. Dit komt door verschillende redenen:
1. Stigmatisering
Mensen associëren verslaving vaak met zwakte, falen of een gebrek aan zelfcontrole. Het woord roept soms het beeld op van iemand die geen grip op zijn leven heeft, wat leidt tot schaamte en angst voor oordeel.
2. Ontkenning
Veel mensen die worstelen met verslaving, willen zichzelf niet als “verslaafd” zien. Het erkennen van verslaving kan voelen als het labelen van zichzelf als een probleemgeval, iets wat velen willen vermijden.
3. Culturele percepties
In sommige culturen wordt verslaving niet erkend als een ziekte, maar eerder gezien als een moreel of persoonlijk falen. Dit maakt het voor mensen moeilijk om hulp te zoeken zonder angst voor veroordeling.
4. Verantwoordelijkheid
Het woord ‘verslaving’ kan suggereren dat iemand de controle heeft verloren, en dit kan botsen met het idee van persoonlijke verantwoordelijkheid. Sommigen worstelen met het idee dat ze geen volledige controle over hun gedrag meer hebben.
5. Angst voor consequenties
Het erkennen van een verslaving kan gevolgen hebben op het gebied van werk, relaties en sociale acceptatie. Mensen vrezen dat ze anders zullen worden behandeld of zelfs worden uitgesloten als ze open zijn over hun verslaving.
Het woord ‘verslaving’ draagt vaak een zware emotionele en sociale lading, waardoor mensen moeite kunnen hebben met het omarmen ervan. Begrip en het verminderen van stigma kunnen helpen om het makkelijker te maken voor mensen om hun problemen te erkennen en hulp te zoeken.
